کدام پزشک عاقبت اندیش تر است!!!؟

شیخ کلینى از ابو بصیر روایت کرده که گفت:
داخل شد «امّ خالد معبدیّه» بر حضرت صادق علیه السّلام و من در خدمت آن حضرت بودم،
عرض کرد فداى تو شوم
همانا مرا فرو مى‏ گیرد قرقره و صداها در شکم،
و معالجه کردند طبیب هاى عراق مرا به آشامیدن «نبیذ» که یک قسم از شراب است با قاووت،
و من از خوردن آن توقّف کردم
و دانستم کراهت شما را از آن،
پس دوست داشتم که از خود شما سؤال کنم از بابت آن.
آن حضرت فرمود: چه مانع شد تو را از خوردن آن؟
گفت: من در دین خود قلاده «آنچه بر گردن آویزان کنند، گلوبند.» طاعت تو را به گردن افکنده ‏ام تا روز قیامت بگویم:
جعفر بن محمّد علیه السّلام مرا امر کرد و مرا نهى کرد.
حضرت رو کرد به ابى بصیر و فرمود:
اى ابا محمّد! آیا گوش نمى ‏دهى به حرف این زن و مسائل او؟
پس فرمود به آن زن: نه به خدا اذن نمى ‏دهم تو را در خوردن یک قطره از آن،
همانا پشیمان خواهى شد از خوردن آن، وقتى که برسد جانت به اینجا و اشاره کرد به حنجره‏ اش و سه دفعه فرمود این را،
پس فرمود: آیا فهمیدى چه گفتم؟

  ماخذ:  منازل الآخره، ص: 28

چرا بعضیها بد عاقبت می شوند!!!

نقل است که: «فضیل بن عیاض»- که یکى از رجال طریقت است- شاگردى داشت که اعلم شاگردان او محسوب مى‏ شده، وقتى ناخوش شد، هنگام احتضار، فضیل به بالین او آمد و نزد سر او نشست و شروع کرد به خواندن (سوره)یس.

آن شاگرد محتضر گفت: مخوان این سوره را اى استاد!
پس فضیل ساکت شد و به او گفت: بگو «لا اله الّا اللّه».
گفت: نمى‏ گویم آن را به جهت آن‏که (العیاذ باللّه) من بیزارم از آن!
پس به این حال مرد. فضیل از مشاهده این حال بسى درهم شد، و به منزل خود رفت و بیرون نیامد؛ پس او را در خواب دید که به سوى جهنّم مى‏ کشند.
فضیل از او پرسید که تو اعلم شاگردان من بودى، چه شد که خداوند معرفت را از تو گرفت و به عاقبت بد مردى؟!
گفت: براى سه چیز که در من بود؛

اوّل: نمّامى و سخن‏ چینى کردن،

دوم: حسد بردن،

سوم: آن‏که من علّتى داشتم و به طبیبى عرضه کرده بودم، او به من گفته بود که در هرسال یک قدح شراب بخور که اگر نخورى، این علّت در تو باقى خواهد ماند،

پس من بر حسب قول آن طبیب شراب مى‏ خوردم،

به این سه چیز که در من بود، عاقبت من بد شد و به آن حال مردم.
ماخذ: منازل الآخره، ص: 27